بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنی

خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی
آخر الامر گل کوزه گران خواهی شد

حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی
گر از آن آدمیانی که بهشتت هوس است

عیش با آدمئی چند پری زاده کنی
تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف

مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی
اجر ها باشدت ای خسرو شیرین دهنان

گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی
خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات

مگر از نقش پراکنده ورق ساده کنی
کار خود گر به کرم باز گذاری حافظ

ای بسا عیش که با بخت خدا داده کنی
ای صبا بندگی خواجه جلال الدین کن

که جهان پر سمن و سوسن آزاده کنی