آدمه دیگه. یه وقتایی فکر می گیرتش.
به نظرتون چند نفر تو دنیا هستن که توی نوجوانی عاشق یکی شدن بالاخره؟
به نظر من تقریبا همه!
به نظرتون ازین همه نفر! چندتاشون انقدر مطمئن بودن از حسشون که پیشنهاد ازدواج بدن به طرف؟
من نظری ندارم
حالا ازون تعداد پیشنهاد چندتاشون جواب مثبت میگیره؟
اصلا چندتاشون جواب به درد بخور میگیره؟
تازه حالا خود طرف خواست خانواده ش چی؟
حالا از اون تعداد جواب مثبت گرفته ها چندتاشون میتونن کار مناسب و شرایط ازدواج رو محیا کنن؟
اصلا گیرم اونم درست شه و ازدواج کنن باهم. چندتاشون بعد از ازدواج دچار پشیمونی نمیشن و همچنان از انتخابشون شدیدا راضی میمونن اونم تحت فشارهای ناشی از زندگی مستقل؟
تازه ازونایی که از انتخابشون راضی هستن چندتاشون همچنان عاشق میمونن و روز به روز بیشتر از انتخابشون لذت میبرن؟
نمیدونم چند نفر اینجوری هستن. اصلا چند درصد مردم دنیان؟ چند درصد مردم ایران؟
نمیدونم. من که اطراف خودم ندیدم کسی رو.
همه اینا رو گفتم که بگم من یکی ازونام. ازونایی که تو عمرشون فقط عاشق یه دختر شدم و با همون ازدواج کردم و با همون زندگی میکنم و هر روز که از خواب پا میشم و نگاهش میکنم احساس میکنم بیشتر دوسش دارم.
به نظرتون همین یه مورد واسه اینکه تمام عمرت رو احساس کنی خوشبخت ترین مرد دنیایی کافی نیست؟
